मनाचे आरस्पानी थेंव

जुनं वेबपेज बंद करुन टाकलं. त्याच्या मुखपृष्ठावरची कविता इथे हलवावी असं वाटलं म्हणून .........
***********************


भोवतीच्या जगात
आपल्याच मनाचं प्रतिबिंब
आपण शोधत राहतो
कसल्याश्या नजरेनं ...

कधी जगाचा वेध
सारं जग स्वत:मध्ये सामावून घेत,
तर कधी जगाच्या पलिकडे
स्वत:च्याच अस्तित्वाचं क्षितिज न्याहाळत .....

अशा तंद्रीच्या वेळी
मनाचं आभाळ आशयघन होऊन
भरून येऊ लागतं।
जिवाची घालमेल असह्य होते
क्षितिजावर तेव्हा शब्दांची नक्षत्रे फेर धरू लागतात
आणि हलकेच झरू लागतात
मनाचे आरस्पानी थेंब .......