 |
 |
 |
 |
 |
अर्थ - परमार्थ
सगळ्या सगळ्यापासून मुक्तीसाठी
स्वतःकडे पाठ फिरवून मी वळलो
तशी तू सामोरी उभी
... हाती आरसा धरून.
नाहीच करू शकलो मी विरोध फारसा...
आणि मग तोच शरणागतीचा परिपाठ
... की सोपस्कार?
पुन्हा एकदा मी नव्याने सज्ज
त्याच झगड्यासाठी.
आणि तू ?
तू सर्वांहून पुन्हा अलिप्त.
सहजमुक्त !
आयुष्य
समुद्रासारखं.
आपण मात्र नेहमीच
उभे असतो किनार्‍यावर
अगदी घट्ट पाय रोवून
धृवालाही खुन्नस देत.
आणि मग
भरती-ओहोटीच्या वेळा येतात
ध्यानीमनी नसताना लाटा रोख बदलतात
पायाखालची वाळू ..... वाळूच ती शेवटी ...
सरकू लागते,
तेव्हा
आधार वाटतो
फक्त ... आकाशाचा.
धरावा का असा भरवसा?
आकाशाचा?
ज्याला न आर न पार स्वतःचाच?
ज्याची निळाई रंगते आपल्याच गहिर्‍या वेळच्या नजरेने
आणि ज्याची अथांगता मूळ धरते
आपल्याच पायाखालच्या सरकणार्‍या वाळूतून ...
धरावा का मग भरवसा?
अशा आकाशाचा?
जे न आर न पार?
संध्याकाळी दारापुढे
सैलावलेला मेपल,
त्याच्या फांद्यांमधून रेंगाळणारं आळसावलेलं ऊन,
आणि सवयीनुसार पारावर विसावलेला मी.
नव्यानेच तिघांची ओळख झाली
'तुमचं कसं - आमचं कसं?'
नेहमीचेच नमस्कार-चमत्कार
घडीव शब्दाळ सोपस्कार
शब्द सरले तेव्हा मैत्र जडलं,
क्षणांत आभाळाचा झाला कॅन्व्हस
अन तिघांनी मिळून रेखाटलं
एक केशरी चित्र .... उद्याचं !
ते चित्र डोळ्यात साठवून
मेपल डोलू लागला वार्‍याच्या शीळ-मारव्यावर,
ऊन अलगद उतरलं क्षितिजापल्याड
अन मी वितळत गेलो रात्रीच्या आश्वासक अंधारात ...
'येतो' म्हणण्याचं भान कुणालाच उरलं नाही,
तशी गरजही उरली नाही.
